“Neem de tijd.
Elke dag is een nest
als je durft te berusten.”

Mijn inspiratie voor het gedicht was de magische feniks, het symbool voor transformatie waar drie betekenislagen in samenkomen:

De feniks slaat enerzijds op de transformatie van de Blikfabrieksite, die na de sluiting van de oude Crown-fabriek nu door makers en organisaties wordt bewoond.  Maar ook dit is een tijdelijke invulling; de plek zal verder transformeren. Dat is onvermijdelijk de dynamiek van de culturele vrijplaats: die strijkt ergens neer in de stad om van onderuit een nieuwe invulling aan een ruimte te geven, te pieken en vervolgens weer uit te vliegen om elders te herbeginnen. Dat wilde ik linken aan de mens als feniks: hoe we soms rusttijd nodig hebben om ons te heruitvinden. Het gedicht refereert zo ook aan de talrijke makers die de Blikfabriek bewonen, die zich er terugtrekken om hun creatieve vuur te vernieuwen en zichzelf steeds weer te heruitvinden. En misschien gaat het gedicht zelfs hoofdzakelijk over persoonlijke groei. Transformatie leidt tot groei, maar daar komt wel wat groeipijn bij kijken. Om die te verzachten is er dit gedicht, gericht aan buurtbewoners en passanten. Als reminder, als uitnodiging: neem de tijd om te transformeren, haast je niet vooruit.

Het gedicht werd vormgegeven door Catapult en door het topteam van de Blikfabriek in pittig weer en volle wind op de gevel geschilderd. Een prachtig slotstuk aan mijn stadsdichterschap.